20 Sene Sonra...

Bebek beyin sabahtan akşama kadar tornavida,çekiç ve bilimum el aletiyle oyalandığını yazmamıştım sanırım buraya. Kontrol kalemiyle tornavidayı ayırtedebilen,gerçek çiviyi gerçek çekiçle muntazam bir şekilde tahtaya çakabilen,avuç taşlama,lokma anahtarı,keski ve bilimum adını benim bile bilmediğim aleti uzaktan bile tanıyabilen bebek beyin tamirci amca ve usta rollarine bürünüp,arada bu rollerden sıyrılıp ben motorcu abiyim diye motor tabir ettiği taş devri arabasıyla kafasında kask evin içini turladığı zamanlarda , 20 sene sonrasını düşünüyorum kafamda.

Özgür yetiştiriyoruz ya çocuğu,kararlarına saygı duyuyoruz,ne giymek isterse onu giyiyor,ne tatmak isterse onu tadıyor, 20 sene sonra ben kendime motor aldım işime ya da okuluma bununla gideceğim diyen bir genci nasıl durdururum ben?

Ben okumak istemiyorum anne gerek yok beni bir ustanın yanına çırak verin ben de usta olacağım diye tutturursa hayır mı diyeceğim??

2 yaşındayken bile kararlarına saygı duyulan bir insan 22 yaşında birden kararları hiçe sayılırsa,onlara karşı gelinirse,caydırılmaya çalışılırsa nasıl hisseder?

Öyle mutlu olursa olsun mu?

Küçük usta kıçında beziyle tamiratını yapmış karşımda aletlerini toplarken bunları düşünmem için çok mu erken?

İşte tam da bu sırada bana dönüp " Toplamama yardim et anne sen çiraksın , ben ustayım , çirak olmadan usta olunmaz!!!"dedi.

Yok yok ben kafayı yiycem galiba...