Küçük bir çocukken anneannemin evinde , içinde benim ve anneannemin diğer tüm torunlarının fotoğraflarının bulunduğu bir albüm vardı. Oraya her gidişimde bu kocaman albümü kucağıma yatırıp sayfalarını tek tek incelemeden edemezdim. Tüm fotoğrafları hafızama kazımış olmama rağmen bu albüm benim için her seferinde bana hiç görmediğim fotoğraflara bakıyormuşum izlenimi verirdi .
Birgün albümü kucağıma alıp tam sayfaları çevirmek üzereyken gözüm albümün kapağına takıldı. Sarı saçları belinde,beyaz fırfırlı bir elbise giyinmiş kafasında papatyalardan yapılmış bir taçla çilli bir kız fotoğrafı vardı kapakta. Daha önce neden hep albümün sadece içindekilerle ilgilendiğime ve kapağındaki bu kızı ve tabi ki ayağındaki topuklu takunyaları görmediğime hayret ederken annemin eve gideceğimizi söylemesiyle hemen gözlerimle kapaktaki kızın şipşak bir fotoğrafını çekip beynimin üst çekmecelerinden birine yerleştiriverdim.
O gece yatağa girip de gözlerimi kapatır kapatmaz üst çekmece açıldı ve albüm kapağındaki kızın fotoğrafı düşüverdi önüme...Fotoğrafın beni en çok ilgilendiren tarafı kızın ayağındaki topuklu takunyalardı, onları çok beğenmiştim ve bende de onlardan bir çift olsa hiç fena olmazdı.
Ertesi gün binbir nazla ve kırk takla atarak annemi bana ve kardeşime birer topuklu takunya almaya ikna etmeyi başardım ve hemen bir ayakkabı mağazasına giderek takunyalarımızı özenle seçtik. Eve gelir gelmez geçti takunyalar ayaklara ve başladı ayaklar bir yukarı bir aşağı evin içinde gezinmeye . Tak tuk , tak tuk , tak tuk ... Bu takunyalarla ben büyümüş kocaman olmuştum, o kadar uzundum ki neredeyse takunyanın yerde çıkardığı sesi duyamayacak kadar yukarıdaydım .
Akşam babam eve gelip de bu takunyaların yaşımıza uygun olmadığını , ayağımızı burkabileceğimizi veya kayıp düşebileceğimizi öngörmesiyle ve aile meclisinin takunyaların yarından tezi yok geri verilip yerine düz ve daha kullanışlı birer terlik alınacağına karar vermesi ve takunyaların ayağımdan çıkarılıp tekrar kutularına konmasıyla bulunduğum yükseklikten eski konumuma düştüğümde çıkan ses takunyaların az önce çıkardığı sesten çok daha fazla olmuştu .
Artık gidip kendime bir çift topuklu takunya alıp giyebilecek yaştayım ama nedense hep düz ayakkabıları tercih ediyorum .yıllar öncesinin aksine düşer ya da ayağımı burkarım diye değil , topuklu ayakkabı insanı büyük gösteriyor ve ben artık büyümek istemiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder