Bir çocuk gördüm

Bir gün önce seni öğlen uykusuna yatırıp kahve ve gazete keyfi yapmak üzereyken gelen telefonun ardından acilen çıkmam gerekti.Çıktım.Uyanmadan önce eve dönmeliyim dedim kendikendime. Uyanıp beni yanında göremezse üzülür onu bırakıp kaçtığımı düşünür...Öyle ya sana söyleyemedim gitmem gerektiğini...İşim de uzadıkça uzadı ama uyanma vaktine yakın evin yolunu tuttum..Eve yakın bir üst geçitten koşar adım geçerken o çarptı gözüme. Ağzında emziği,pazen pijama giymişti altına,ayağında rengi solmuş patikleri,üstünde incecik kazağıyla oturmuş bir kilimin üzerine etrafına bakınıyordu. Arada eğilip önüne konan bir kaç oyuncak kırığını inceliyor sonra gene koyuluyordu geleni geçeni seyretmeye. Seninle aynı yaştaydı , belki biraz daha büyük ya da öyle görünüyordu bakışlarından. Annesinin yanında korna seslerinin , insan kalabalığının,tozun ve soğuğun ortasında bir çocuk ...Yanlarından geçip gittim diğer insanlar gibi,tıpkı eskiden olduğu gibi ama bu kez başka birşey düşünerek değil onları düşünerek...
Eve geldim hemen koştun sarıldın bana. Anneeeee dedin biraz kırgın biraz sorgulayıcı biraz da geri döndüğüm için mutlu...
Sarıldım sana doyasıya sanki ona ve onun gibilere sarılır gibi...Anneannenin dediğine göre uyanıp da beni göremeyince ağlamışsın anne diye, ne kadar anlatsa da telefon geldi çıkması gerekti seni uyandırmak istemedi diye avutamamış seni ... Nice sonra susmuşsun belki de kabullenerek...
Peki o çocuk?Ne işi vardı orada ?Neden yatağında değildi?Annesi dilenirken neden onu da kullanıyordu insanların artık yok olmaya yüz tutmuş duygularını sömürmeye çalışırken?O da annesinden bir açıklama beklemiyor muydu acaba?Tüm bu soruların cevabını bilmeye bile hakkı yok muydu?